නා ගසක් දළු සලයි හෙමිහිට
පාඩමක් සිහි කරයි සාහිත
මීදුමක් වී මැකෙන විගසට
ආයෙමත් නුඹ ඇවිත් මසිතට
එකට කියවූ පොත් ද කවි මැද
විකසිතය නුඹෙ සිත ද පන්හිඳ
දුකට පෙරලා නොගෙන සෙනෙහස
සකසගමු ජීවිතය යළි අප
රිදී කෙස් රැඳි බොකුටු කෙහෙරැලි
මිදී න්ළලත කියඹු නල වැදී
අදී අතැඟිලි ලඟට ගෙන යලි
විඳීඑ පෙම මගෙ උණුසුමට ලැදි
නුඹ මගේ නොවෙනා බවත් දැන
මා නුඹේ නොවෙනා බවත් දැන
අපි අපේ නොවෙනා බවත් දැන
පෙම් කෙරුම වරදක් ද පෙර මෙන
අසම්මත යැයි කියනු කවුරුද
සම්මතය නිමැවුවෝ කවුරුද
රංගනය නිම වන තුරුම ලොව
පෙම් කෙරුම පමණක්ය සැනසුම
ඇවිද ගිය මං පෙත් ද කඳු වැටි
රේල් පීලිද රඟ හල් ද වෙති
සුවඳ යටගිය දැනෙයි මට නිති
දැනෙන වද මට මෙන් කියන් සකි
No comments:
Post a Comment