Total Pageviews

Powered By Blogger

Saturday, September 10, 2011

දැදුරු වූ මනස

කළුවරයි, පුර හඳත්
ඉකි බිඳින අහස ළඟ
සඳේ සාවියත් රට හැර ගිහින්

දහදියෙන් වැලිකතරෙ
පිපි ඩිරාම් විකසිතව
රුපියල්ව බැංකුවෙන් ආ කලට

සුරා පිරු විතය තොල රැඳෙන්නේ
නුරාවෙන් නෙත් රතට හැරෙන්නේ
සරාගික සිත සළෙල මතින්නේ
දුරාචාරයටමයි ඇදෙන්නේ

මවුන්ගේ ගවුම හැඳ වරෙන්නේ
දියණියට පියෙකු අණ කරන්නේ
මවු කෙරූ සියලු දෑ නොමින්නේ
කරන්නට ඇයට අණ ලැබෙන්නේ

කැකුළු මල තැලුණු, ගැබ් දරාගෙන
කෙළෙස මවගේ සෙනෙහෙ විඳින්නද
කෙළි කවට සිනහ වට බිම පරව
හති අරියි දැදුරු වූ මනසකින

නිද්‍රෝපගත ම'සිත

ලිවිය හැකි කෙනෙක් වෙද
එකම එක කවි පෙළක්
නිද්‍රෝපගත ම'සිත
අවදි කොට

උකටලී සිත් අහස
කවි තාරුකා නොපිපි
වස්සාන අඳුරු මේ කුළු ඉරුණ

ප්‍රභාෂ්වර කර යලිදු
හිරු සතක් නොවේ
එක ලා සඳක්
මෝදුවී ගුවන'රා
මන්දස්මිතයක් නගන තුරු
භද්‍ර කල්පයක් ඉවසිය යුතුද?