කොඳුරන්නට ඇත සුවහස් වදන් මට
නුඹ දුරකය ළංවනු බැරි සිතින් පවා
විඩාපත්ය ජීවිතයම තැවුල් නැතත්
සිහිල් පවන් රැළ වී මා වෙළා දුවන්
මුදු තෙපළක් සවනට අම බිඳු සේමා
වෙල මැද අම්බලමෙ බිත්ති ද කළුවරය
කරල්, පෙති බෙහෙත් ගිලිනෙමි අහුරු ගණන්
කොහොඹ කරවිලත් දැන් මට පැණි රසය
ජාති, ජරා, ව්යාධි වු සැම දුක දෙවනා
සසර නවාතැන් පොළ කන්දේ ගෙදර
විටෙක දිව ගාන සෙනෙහස් අම බින්දු
දුකම මිස සැපැයි අපි කුමකට සිතමු?
No comments:
Post a Comment