පහුරු ගාන විට
අතීතය
නුඹ ඇවිත් සිනා සෙයි
මගෙ හිතේ
දෝර ගැලු
ලෙන්ගතු කමට
හෑල්ලුවට ගත්තා
හැමතිස්සෙම
අවිහිංසක
සා පැටික්කිව
හදාපු මාළිගා සේරෝම
කුඩු පට්ටම් කළා
නපුරු කුඩම්මෙක් සේම
සුදු යකඩ මුද්දක්
පළඳලා
කිරි සප්පයෙක්
අතට දීලා
යන්ට ගියා වහන් වී
පැදුරටත් නොකියාම
ඒත් සහතිකයි
සාප කරන්ට
ඉඩ දෙන්නෙ නැහැ
මයෙ හිත
ප්රේම කළ හිතකින්
සාප කරන එක
පාපයක්
මහ පොළව නූහුලන!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment