සිහිනය නුඹෙද? එය මගෙ නොවෙයි
විනිවිද දිවිය සිත හළු කරයි
කවි කම වුවත් දැන් බර වැඩියි
සමු ගනු කෙළෙස? එද යා යුතුයි
සිවුරක් ඇවිත් ගත වට එතෙයි
රැළි කෙස් කැරැලි සිඳි, බිම වැටෙයි
අනියතය, අතිරය සැම සිතෙයි
වියොවක් වුණත් ගැඹුරක් තියෙයි
සක්මන් මළුවෙ සුදු වැලි මුදුයි
මිරිවැඩි නොමැති පතුලට සුවයි
වඩනා බවුන් සිත සැහැල්ලුයි
මග ඵල පසක් කර ගත යුතුයි
ඉසි, කෝ ද මන් නැති සිත අගෙයි
නොඇලෙයි යමක, දහමෙහි සරයි
භව කතර තරණය කළ යුතුයි
ගිහි ගෙයින් යන්නට කාලයයි
